Casa Barbabella, een huis met een verhaal

Iedere keer wanneer ik thuis kom bij Casa Barbabella leg ik even mijn hand op de pietra buitenmuur. Even contact maken met het huis en haar verhaal. Is het een zij? Gevoelsmatig wel. Hoewel de robuuste ‘rustico’ uitstraling anders doet vermoeden, voelt de vibe als een prettige omhelzing. Iedere keer weer…

Samen met een goede vriend kwam ik vanaf 2005 regelmatig in Italië. Hij was toen woonachtig in Milaan en later in Cremona. Als voormalig bankier was hij aankoop- en bouwbegeleiding projecten gaan doen in Piemonte. De nodige uitdagingen kwamen op zijn pad. Zo stond er een huis gebouwd op een opgedroogde rivier. Bij hevige regenval liep het water echter weer door zijn gang. De waterput volstorten leidde weer tot wateroverlast. Vervolgens sloeg ook nog een tornado delen van het dak in en moesten de huurders elders onderdak krijgen.

Terwijl hij druk was met al deze zaken, zat ik ernaast en genoot toch ook wel van de omgeving, prachtige vergezichten, bijzonder lekker eten en drinken en die mooie taal. Heerlijk. Wel de lusten, maar niet de lasten. Even weg van een druk leven met kleine kinderen in Nederland.

En toen begon het te kriebelen.

Wat als wij daar nu ook een eigen huisje bouwen? Iets voor onszelf en om te verhuren? Een drang naar creatie zit er bij mij diep in. Bij mijn vrouw een stuk minder: zij zag er in eerste instantie weinig in. De eerste bezichtiging was een koude ruïne, die veel te groot was. Met uitzicht op een boerenbedrijf dat er pal naast stond. Niet de bouwval waar we naar op zoek waren… Een klein vonkje sloeg bij haar over, nadat ik 40 huizen had bezocht en er eentje overbleef. We gingen samen kijken. Een beetje verliefd? Jazeker! Op het huisje wel. Maar niet op het kaarsrechte pad ernaartoe, de mistroostige lege villa ernaast en buren die langs het huis reden. En de financiën, daar kwamen we ook niet uit.

En toen was daar Casa Barbabella in het zuidelijkste puntje van De Langhe, op de grens van Ligurië en ook op de grens van het zoekgebied van de makelaar. Na twee bezoeken met vrienden en mijn zwager hadden we een besluit genomen. Het is een prachtige plek met een schitterend uitzicht. Gelegen op een steenworp-afstand van het dorp, aan het weggetje dat de gemeente sneeuwvrij houdt. Het huis was te klein om te verhuren en het dak was slecht. Na het vieren van het vijfjarige huwelijk van onze vriend uit Cremona, reden we met het gezin nog even een uurtje om, om naar het huis te kijken. Mijn vrouw zei: "Zo ziet een huis in Italië ervoor mij uit.". Waren we verkocht? Ja! Maar helaas boven ons budget. Drie jaar later zat ik te mijmeren aan een tafeltje op het terras in Cortemilia: "Dat huis in Saliceto…". Op dat moment kwam er een bus voorbij met bestemming Saliceto. Vlak daarna liep de makelaar langs met het bericht dat de bouwval in prijs was gezakt en toen vielen de puzzelstukjes in elkaar.

We tekenden in de herfst van 2010. Met de Geometra (een bouwkundig technicus) hadden we alles voorbereid, dus de sloop en herbouw konden direct beginnen. Onze wens; in twee jaar gereed!

"Zo ziet een huis in Italië ervoor mij uit’ .” Familie Heddema - Veerman

Tja, die deadline was gebaseerd op hoelang wij dachten het te kunnen opbrengen om een verbouwing vol te houden. En dat op 1200 kilometer in een andere taal en zonder kennis van bouwen. Die streefdatum heeft veel in het proces op scherp gezet. Was dat goed? Voor een groot deel wel. Zoals een prachtige binnentrap en een mooie volta in de woonkamer. Maar in sommige opzichten was het niet optimaal… We hadden tegenvallers genoeg: het dak moest helemaal opnieuw, de aannemer deed niets als ik er niet was, hij voerde eigen ideeën uit en keek niet naar de tekeningen. Financieel werd het langzaam het dubbele… Toen hebben we iets gedaan wat eigenlijk not done is in Italië, namelijk wisselen van aannemer. Ik heb het geprobeerd uit te leggen. Helaas blijk je dan uit zulke andere werelden te komen. Het was dus tijd voor een ander. De nieuwe aannemer pakte door en riep hulptroepen in. Samen met de klusjesman die we nog steeds hebben is het gelukt: in de zomer van 2012 konden de eerste gasten komen.

Op de dag van de aankomst van de eerste gasten werd de elektra nog afgemaakt. De regenpijpen moesten nog worden gemonteerd en de cv-ketel aangesloten. In een periode van twee jaar afzien hebben we een heel bijzonder proces meegemaakt. Ik ben diverse keren met vrienden gaan klussen. We hebben het huis gevoegd, de keuken geplaatst en de houten vloer boven gelegd. Van twee linkerhanden naar een linker- en een rechterhand. Heel bijzonder zijn de tripjes met mijn vader geweest. Vlak na het laatste bezoek in september 2012 heeft hij het voltooide huis gezien. Toen in goede gezondheid, maar einde van het jaar is hij overleden.

Daarna hebben we een jaar lang tegen € 0 aangekeken op onze bankrekening met alle kosten die nog kwamen. Heel veel onvergetelijke herinneringen. Ook van alle heerlijke vakanties erna met de eerste zeven jaar altijd veel te doen. En wij genieten ook van alle gasten via Micazu die het er naar hun zin hebben en meegenieten van de vibe in Casa Barbabella

WIl jij ook genieten van de vibe in Casa Barbabella? Neem dan snel een kijkje in deze prachtige woning.